2 thoughts on “سلام بر مهدی (عج)”

1. دمی با عین القضات در بحر تمهیدات:

   هر کس را راه نداده‏ اند به معرفت ذات بى‏چون او، پس هر که راه معرفت ذات او طلبد نفس حقیقت خود را آینه‏ اى سازد و در آن آینه نگرد، نفس محمّد- علیه السّلام- را بشناسد. پس از آن نفس محمّد را آینه سازد، «و رأیت ربى لیله المعراج فى أحسن‏ صوره» نشان این آینه آمده است. و در این آینه، «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَهٌ إِلى‏ رَبِّها ناظِرَهٌ» مى‏یاب، و ندا در عالم مى‏ده که‏ «وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ» اى: «ما عرفوا اللّه حقّ معرفته». و این مقام عالى و نادر است، اینجا هر کس نرسد، هر کسى نداند. (تمهیدات، ص: ۵۸)

   تا ساکن دریا نشوى، هر چه یابى قدرى و حدّى دارد؛ ملّاح از دریا، چه حدّ و وصف کند، و چه بر گیرد؟! زیرا که هر چه بر گیرد باز بریزد که مقام در بحر دارد، اما برّ از بحر چه خبر دارد؟ «ظهر الفساد فى البرّ و البحر». هر چه آموخته خلق باشد برّ و برى باشد، و هرچه آموخته خدا باشد که‏ «الرَّحْمنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ» بحر و بحرى باشد، و بحر نهایت ندارد «وَ لا یُحِیطُونَ بِشَیْ‏ءٍ مِنْ عِلْمِهِ». «إنّ للملک لمّه و للشیطان لمّه». هر چه دل فتوى دهد خدایى باشد، و هر چه رد کند شیطانى باشد(تمهیدات، ص:۸)

   تمهیدات ؛ متن ؛ ص۱۳
   چون وقت آید خود نماید که‏ «سَأُرِیکُمْ آیاتِی فَلا تَسْتَعْجِلُونِ»؛ و مى‏طلب که زود بیابى که‏ «لَعَلَّ اللَّهَ یُحْدِثُ بَعْدَ ذلِکَ أَمْراً». چون روى رسى و بینى؛ و هرگز تا نروى نرسى‏ «أَ فَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا». «أَ لَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللَّهِ واسِعَهً فَتُهاجِرُوا فِیها» امر است بر سیر و سفر؛ اگر روش کنى عجایب جهان بینى در هر منزلى‏ «وَ مَنْ یُهاجِرْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ یَجِدْ فِی الْأَرْضِ مُراغَماً کَثِیراً وَ سَعَهً». در هر منزلى ترا پندى دهند و پند گیرى‏ «وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرى‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ». (تمهیدات، ص:۱۳)

   امّا کار باطن و روش قلب، ضبطى و اندازه‏اى ندارد. لاجرم بهر واردى پیرى بباید که طبیب حاذق باشد که مرید را معالجه کند، و از هر دردى مختلف درمانى مختلف فرماید. آنها که ترک علاج و طبیب کرده‏اند، خود آن بهتر باشد که در علت فروشوند زیرا که «و او علم اللّه فیهم خیرا لأسمعهم». پس چون طبیب حاذق در راه رونده بباید، باجماع مشایخ- قدّس اللّه ارواحهم- فریضه باشد؛ و از اینجا گفته‏اند: «من لا شیخ له لا دین له». و شیخ را نیز فریضه بود خلافت قبول کردن، و تربیت کردن مریدان را فرض راه بود. اگر تمام‏تر خواهى از خداى تعالى بشنو که گفت: «هُوَ الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلائِفَ الْأَرْضِ وَ رَفَعَ بَعْضَکُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ». (تمهیدات، ص: ۱۰)

   ادب دیگر آنست که احوال خود جمله با پیر بگوید که پیر او را روز بروز و ساعت به ساعت تربیت مى‏کند، و او را از خطرها و روشهاى مختلف آگاه مى‏کند.
   «نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ» ازین کلمه نشان دارد که پیر از بهر راهست به خدا و آنچه بدین پیر تعلّق دارد آن باشد که راه نماید، و آنچه بمرید تعلّق دارد آن باشد که جز پیر به کس راز نگوید و زیادت و نقصان نگذارد. واقعه یوسف صدّیق‏ «إِذْ قالَ یُوسُفُ لِأَبِیهِ یا أَبَتِ إِنِّی رَأَیْتُ أَحَدَ عَشَرَ کَوْکَباً» واقعه گفتن مریدانست با پیران.(تمهیدات، ص:۳۲)

   ادب دیگر آنست که مرید مبتدى حضور و غیبت پیر نگاه دارد، و در حضور صورت مؤدّب باشد و به غیبت صورت مراقب باشد، و پیر را همچنان بصورت حاضر داند اما مرید منتهى را حضور و غیبت، خود یکسان باشد. (تمهیدات، ص:۳۳)

2. چه خوب بود اگر همه چیز رو میشد نوشت ..
   اگر می توانستم افکار خودم را به دیگری بفهمانم ..
   می توانستم بگویم .. نه یک احساساتی هست.. یک چیزاهایی است که نه می شود به دیگری فهماند .. نه می شود گفت .. آدم را مسخره می کنند.. هر کسی مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت می کند .. زبان آدمیزاد مثل خود او ناقص و ناتوان است..
   زنده به گور..
   صادق هدایت