دیشب تو یه جلسه متهم شدم به یه چیزایی که همیشه به خاطر مبارزه با اون چیزا زندگی کردم. ادمایی که هستی دارن از قضاوت ناروای دیگران ناراحت نمیشن. نقش افرینی طبعیتش همینه پاتا خواسته یا نخواسته میذاری روی پای دیگران و ناراحت میشن و قضاوت میکنن اما چیزی که ادما ناراحت میکنه قضاوت دوستانه. ادمایی که ادعا دارن به راحت دیگرانا متهم میکنن. از بابت خیلی از اتفاقات خوشحالم حداقلش اینه که ادم دور و برشا بهتر از قبل میشناسه. از تمام اتفاقات این دو هفته خیلی خوشحالم و خدا را شاکرم فرصت به ادم میده حقایق بهتر ببینه

پ ن:

۱- ازمودم دل خود را به هزاران شیوه                   هیچ چیزش به جز از وصل تو خشنود نکرد.

۲- بعضی وقتا ادم فکر میکنه بره بالای کوه زندگی کنه بهتره تا در میان ادمیان!

۳- فکر کنم یه وقتایی ادم باید کلا همه چیزاش مورد بازنگری قرار بده شاید اینجوری به حقیقت نزدیکتر بشه.