هدف این پ‍ژوهش، ارتباط عوامل ديني با روشهاي نوين ياددهي ـ يادگيري و ميزان اثرگذاري اين روشها بر عوامل تدين است. به منظور بررسي ارتباط راهبردهاي ياددهي با عوامل دینی از شيوه تحقيقات “توصيفي” از نوع “همبستگی” استفاده شد. جامعه پژوهش شامل دانش آموزان دبیرستانهای شهر اصفهان است که در سال تحصیلی ۹۱-۹۰ مطابق آمار آموزش و پرورش در حد 140250 نفر بوده اند كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي خوشه ای 245 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. جمع آوري اطلاعات با پرسشنامه محقق ساخته با پايايي 86/0 و روايي مورد تأیید استادان و كارشناسان انجام، و به منظور تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار Spss16 استفاده شد. بررسي رگرسیون و آماره های استنباطی نشان داد كه پيش‌بيني عوامل از طريق راهبردهاي ياددهي، امكانپذير است به این صورت که راهبردهاي اجتماعي براي عامل اعتقادي و راهبردهای فردي و پردازشي در الزام دروني و اجرای رفتار دینی بهتر جواب مي‌دهد و سه راهبرد فردي، اجتماعي و پردازشي به طور هماهنگ در الزام عملي مؤثرتر است. البته عوامل خانوادگی و نهادهای اجتماعی به عنوان عوامل زمينه ساز، عمل می کند و می تواند در به کارگیری و اثربخشی راهبردها در اجرای رفتار دینی، كارساز باشد.

این مقاله در فصلنامه پژوهش در مسایل تعلیم و تربیت اسلامی شماره 19 سال 1392 به چاپ رسیده است.