نویسندگان: رضاعلی نوروزی منیره عابدی

اعتقاد به علم حضوری، از جمله موارد مهمی است که به فلاسفه‌ی اسلامی، به نسبت فیلسوفان غرب، وسعت دید و عمق‌نظر بیشتری می‌بخشد. در این میان، علامه طباطبایی، با طرح مسائل جدید و گسترده‌تر، پیرامون این مسئله، جایگاه خاصی را به خود اختصاص داده است. از منظر وی، علم حضوری، پایه و اساس همه‌ی علوم است و بدون آن، انسان‌ها فاقد هر‌گونه دانشی خواهند بود.فراتر از اين، علامه، در تحليل نهايي، علم را منحصر به نوع حضوري دانسته علوم حصولی را صرفا اعتباراتی عقلی می‌نامد. این نحوه‌ی برخورد، تاثیرات عمیقی بر جنبه‌های مختلف تعلیم و تربیت، از جمله ویژگی‌های آن، خواهد داشت. لذا در این مقاله، ضمن کاوش در بحث فلسفی علم حضوری، دلالت‌های آن برای تعلیم‌و تربیت بررسی خواهد شد. شیوه‌ی مورد استفاده در این بررسی، شیوه‌ی تحلیلی است و نتایج آن ترتب ویژگی‌های خاصی را بر آموزش و پرورش مبتنی بر علم حضوری، نشان می‌دهد.

این مقاله در مجله اسلام و پژوهش‌های تربیتی شماره 1 چاپ شده است.