حضرت علی (علیه السلام) در پاسخ به شخصی که درخواست اندرز کرده بود، فرمودند: مانند کسی مباش که:

– بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است

– و توبه را با آرزوهای دراز به تاخیر می اندازد

– در دنیا همچون زاهدان سخن می گوید اما در رفتار همانند دنیا پرستان است.

– اگر نعمت ها به او برسد، سیر نمی شود و در محرومیت، قناعت ندارد.

– از آنچه به او رسید شکرگزار نیست و از آنچه مانده، زیاده طلب است.

– دیگران را پرهیز می دهد اما خود پروا ندارد.

– به فرمانبرداری امر می کند، اما خود فرمان نمی برد.

– نیکوکاران را دوست دارد اما رفتارشان را ندارد.

– گناهکاران را دشمن دارد اما خود یکی از گناهکاران است

– و با گناهان فراوان، مرگ را دوست نمی دارد اما در آنچه که مرگ را ناخوشایند ساخت، پافشاری دارد.

– اگر بیمار شود، پشیمان می شود و اگر مصیبتی به او رسد، به زاری خدا را می خواند.

– اگر به گشایش دست یافت، مغرورانه از خدا روی بر می گرداند.

– نفس به نیروی گمان ناروا بر او چیرگی دارد و او با قدرت یقین، بر نفس چیره نمی گردد.

– برای دیگران که گناهی کمتر از او دارند، نگران و بیش از آنچه که عمل کرده، امیدوار است.

– اگر بی نیاز گردد، مست و مغرور شود و اگر تهی دست گردد، مایوس و سست شود.

– چون کار کند، در آن کوتاهی ورزد و چون چیزی خواهد، زیاده روی نماید.

– هنگامی که در برابر شهوت قرار گیرد، گناه را برگزیده، توبه را به تاخیر اندازد.

– چون رنجی به او رسد، از راه ملت اسلام دوری گزیند.

– عبرت آموزی را طرح می کند اما خود عبرت نمی گیرد.

– در پند دادن مبالغه می کند اما خود پند پذیر نمی باشد.

– سخن بسیار می گوید، اما کردار خوب او اندک است.

– برای دنیای زودگذر تلاش و رقابت دارد اما برای آخرت جاویدان، آسان می گذرد.

– سود را زیان و زیان را سود می پندارد.

– از مرگ هراسناک است اما فرصت را از دست می دهد.

– گناه دیگران را بزرگ می شمارد اما گناهان بزرگ خود را کوچک می پندارد.

– با طاعت خود ریاکارانه برخورد می کند.

– خوشگذرانی با سرمایه داران را بیشتر از یاد خدا با مستمندان دوست دارد.

– به نفع خود و بر زیان دیگران حکم می کند اما هرگز به نفع دیگران بر زیان خود حکم نخواهد کرد.

– دیگران را ارشاد می کند و خود را به ضلالت و بدبختی می اندازد
– پس او را اطاعت می شود و خود نافرمانی می کند
– حقوق خود را از مردم و جامعه – به طور کامل می گیرد و – حقوق مردم و جامعه را- نمی پردازد
– از مردم در باره ی غیر پروردگارش می ترسد و از پرو ردگارش در باره مخلوقات الهی نمی ترسد