این روزها تب المپیک همه را گرفته و  توجه‌ها را به خودش جلب کرده. چیزی که مهمه وضعیت ماست. نتیجه المپیک هر چند در مقایسه با ادوار گذشته موفقیت‌آمیز نشون داد، اما با کمی تامل واقعیت مدیریت و برنامه‌ریزی که کارهای ما را در بر گرفته آشکار کرد. صرف نظر از موفقیت وزنه‌برداری و کشتی فرنگی (که بررسی سطحی هم نشان از حضور تک چهره‌هایی خاص میده) تکواندو و کشتی آزاد چنگی به دل نزدند تا ناکامی‌ها، عدم مدیریت‌ها، فرصت سوزی‌ها، پشت این موفقیت پنهان بشن و بعضیا برای خودشون هورا بکشن. اونایی که باید به خاطر فرصت سوزی محاکمه بشن برای خودشان در نوشابه باز کنند. البته من نه ورزشی هستم و نه از ورزش سر در میارم، اما همه چیز ما همین جوریه. نالایق‌ها میان رشد می‌کنن و چون نالایقند، کاراشونم همون فضا و شرایط را دامن میزنه.

تو فضای علمی که نگاه می کنی فرصت سوزی خوب قابل تشخیصه. تو اموزش و پرورش جایی که باید به پرورش استعدادهای این مرزو بوم کمک کنه وضعیت همین جوریه. جالب اینکه اونجا هم سر نوشت میلیون‌ها ادم با مشکلات ذهنی و شخصیت رقم می‌خوره، اما مدال اوردن ده تا پنجاه نفر در فلان المپیاد هیچ وقت اجازه نمیده که یکی بیاد سلامت ذهنی، روانی، جسمی و … بچه‌ها را بسنجه و بگه که این راهی که اقایون میرن به کجاست. البته انتظار نمی‌ره آدمهایی که خودشون مساله دارند بتونن سلامت ادمها را رقم بزنن.