دیدگاه درباره “من چیستم؟ (دکتر شریعتی)”

1. اين شعر منو ديوونه ميكنه! البته كه ما در وادي عقلا نبوديم ولي همه انديشه هاي اگزيستانسياليستيمي تو اين متن ميگنجه:))) من چيستم؟

   هرکسی گمشده ای دارد و خدا گمشده ای داشت

   هرکسی دوتا است و خدا یکی بود و یکی چگونه می توانست باشد؟

   هرکسی به اندازه ای که احساسش می کنند هست

   و خدا کسی را که احساسش کند نداشت

   عظمت ها همواره در جستجوی چشمی است که آن را ببیند

   خوبی ها همواره نگران که آن را بفهمند

   و زیبایی همواره تشنه دلی است که به او عشق ورزد

   و قدرت نیازمند کسی است که در برابرش رام گردد

   و غرور در جستجوی غروری است که آن را بشکند

   و خدا عظیم بود و خوب و زیبا و پر اقتدار و مغرور

   اما کسی نداشت

   و خدا آفریدگار بود

   و چگونه می توانست نیافریند

   زمین را گسترد و آسمان را بر کشید

   کوه ها بر خاستند و رود ها سرازیر شدند و دریا ها آغوش گشتند و طوفان ها بر خاست و صاعقه ها در گرفت وباران ها و باران ها و باران ها …

   گیاهان روئیدند و درختان سر به هم دادند و مراتع سرسبز پدیدار گشت و جنگل های خرم سر بر داشتند ، حشرات بال گشودند و پرندگان ناله برداشتند و ماهیان خرد سینه دریاها را پر کردند.

   و قرنها گذشت و می گذشت و درختان گونه گون ،گل های رنگارنگ و جانوران

   در آغاز هیچ نبود ،کلمه بود و آن کلمه خدا بود

   و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود

   و با نبودن چگونه توانستن بود؟

   و خدا بود و با او عدم بود.

   و عدم گوش نداشت

   حرف هایی هست برای گفتن

   که اگر گوشی نبود نمی گوئیم

   و حرف هایی است برای نگفتن ، حرف هائی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورد

   و حرف های خوب و بزرگ و ماورائی همین هایند

   و سرمایه هر کسی به اندازه حرف هائی است که برای نگفتن دارد

   حرف های بی قرار و طاقت فرسا

   که همچون زبانه های بی تاب آتشند

   کلماتش هریک انفجاری را در دل به بند کشیده اند

   اینان در جستجوی مخاطب خویشند

   اگر یافتند آرام می گیرند

   و اگر نیافتند روح را از درون به آتش می کشند و هر لحظه حریق های دهشتناک و سوزنده ای در درون بر می افروزند.

   و خدا برای نگفتن حرف های بسیار داشت

   درونش از آنها سر شار بود

   و عدم چگونه می توانست مخاطب او باشد ؟

   و خدا بود و عدم جز خدا هیچ نبود در نبودن نتوانستن بود ،با بودن نتوان بودن

   و خدا تنها بود ،

   هرکسی گمشده ای دارد ، و خدا گمشده ای داشت
   و………………….

   و خداوند خدا براي حرفهايش، باز هم مخاطبي نيافت!هيچ كس او را نميشناخت.
   هيچ كس با او “انس” نمي توانست بست.
   انسان را آفريد!
   و اين نخستين بهار خلقت بود.