از نقاط بسیار درخشان حیات حضرت امام حسین علیه السّلام مرتبه والاى شکرگزارى نسبت به خداوند بزرگ و نعمت هاى بیکرانى که او عطا فرموده مى باشد.
براى ترسیم این حقیقت، از پنجاه و هفت سال زندگى مقدس آن بزرگوار تنها شب آخر عمر حضرتش را مورد نظر قرار داده و به آن شب حسّاس بى نظیر مى نگریم. که آخرین شب عمر آن سرور بود، شبى پر التهاب و گرفتارى زا; شبى بود که در محاصره کامل دشمنان قرار داشت و دشمن از خدا بى خبر، انواع خباثت ها را اعمال کرده بود. گرفتارى ها و عوامل نگران کننده، از جمله، بحران حال زنان، دختران و کودکان و وضع ناخوشایند فعلى آنها و نیز آتیه پر از نگرانى آنان همه به قلب مبارک آن حضرت هجوم آورده بودند. پس حضرت امام حسین علیه السّلام را در غمبارترین شب هاى عمر بنگریم.
آن بزرگوار، در همین شرایط فوق العاده و بى سابقه، سخنانى دارند که امام زین العابدین علیه السّلام مى فرماید: «من به آن حضرت نزدیک شدم تا بشنوم که به یاران و نزدیکان چه مى گویند، در حالى که خود دچار کسالت بودم، پس شنیدم که به اصحاب خود مى فرمود: 
 اُثنى على الله احسن الثناء و احمده على السّراء و الضّراء.
ثنا مى گویم خداى بزرگ را به بهترین ثنا. حمد و سپاس مى کنم خدا را بر تمامى حالات، از راحتى و ناراحتى، خوشى و ناخوشى و بعد فرمودند:
اللّهمّ انّى احمدک على ان اکرمتنا بالنّبوه و علّمتنا القرآن وفقّهتنا فى الدّین و جعلت لنا اسماعاً و ابصاراً و افئده فاجعلنا من الشّاکرین.[1]
بار خدایا! تو را حمد و ستایش مى کنم بر اینکه ما را با نبّوت سرافراز فرموده و گرامى داشتى و به ما قرآن را تعلیم دادى و ما را در دین، فقیه و دانا فرمودى، براى ما گوش ها، چشم ها و قلب ها قرار دادى، پس ما را از شاکرین قرار ده.
 قابل توّجه است که در میان حلقه محاصره بلا و گرداب رنج و ابتلا، حمد خدا مى کند و بر تمامى حالات، نه حال خوشى و رفاه و ریزش نعمت هاى ظاهرى، بلکه حتّى بر رنج ها، تلخکامى ها، و تنها ماندن ها در میان طوفان بلا، شکر و سپاسگزارى خداوند را به جا مى آورد.
و دوباره مى فرمایند: بار خدایا! من تو را حمد و ستایش مى نمایم.
در این مقام، شروع به ذکر نعمت هاى بزرگ و بیکرانى که خداوند، عطا فرموده، مى نمایند; نعمت هایى که شبیه و نظیر ندارند، نعمت هایى که هر یکى از آنها با عالم هستى برابرى مى کند:
1. افتخار نبوّت که در خاندان وى قرار داده شده و جدّ بزرگوارش حضرت محمد بن عبدالله صلّى الله علیه و آله را خاتم انبیا قرار داده است.
2. تعلّم قرآن، فراگیرى آیات، آگاهى از مفاهیم و جزییات فراوان و تفسیر و تاویل ظاهر و باطن آن.
3. فقه، دانش و فهم در دین الهى.
4. اینکه خداوند چشم و گوش بینا و شنوا عطا فرموده و قلب گیرنده و پذیرا، لطف فرموده است. آرى! در میان امواج بلا، از نعمت ها یاد کرده و آنها را اسم مى برد و خداى را بر آن حمد مى کند.
و بار دیگر از خداوند مى خواهد که او را از شکرگزاران، قرار دهد.
گویا آنچه گذشت را در مقام شکر، کافى نمى دانند و لذا از خداى متعال مى خواهند که او و نزدیکان و هم فکرانش را جزء شاکرین قرار بدهد.

1. ارشاد شیخ مفید، ج 2، ص 91.