دیدگاه درباره “آسمان آبی قلب من!”

1. خدا را دیده ای آیا ؟

   تو آیا دیده ای وقتی شبی تاریک

   میان بودن و نابودن امید فردائی

   هراسی می رباید خواب از چشمت

   کسی ، خورشید و صبح و نور را

   در باور روح تو ، می خواند

   و هنگامی که ترسی گنگ می گوید ، رها گردیده ، تنهائی

   و شب تاریکی اش را ، بر نگاه خسته می مالد

   طلوع روشن نوری به پلکت ، آیه های صبح می خواند

   کلام گرم محبوبی

   کمی نزدیک تر از یک رگ گردن ،

   به گوش ات با نوای عشق می گوید:

   غریب این زمین خاکی ام ، تنها نمی مانی

   تو آیا دیده ای وقتی خطائی می کنی اما ،

   ته قلبت پشیمانی

   و می خواهی از آن راهی که رفتی ، باز برگردی

   نمی دانی که در را بسته او یا نه ؟

   یکی با اولین کوبه ، به در ، آهسته می گوید :

   بیا ، ای رفته ، صد بار آمده ، باز آ

   که من در را نبستم ، منتظر بودم که برگردی

   و هنگامیکه می فهمی ، دگر تنهای تنهائی

   رفیقی ، همدمی ، یاری کنارت نیست

   و می ترسی که راز بی کسی را ، با کسی گوئی

   یکی بی آنکه حتی ، لب تو بگشائی

   به آغوشی ، تو را گرم محبت می کند با عشق

   به هنگامیکه ، دلبر های دنیائی

   دلت را برده اما ، باز پس دادند

   دل بشکسته ات را ، مهربانی می خرد با مهر

   درون غار تنهائی ، به لب غوغا ، ولی راز سخن با او ، نمی دانی

   کسی چون نور می گوید ، بخوان

   و تو آهسته می گوئی ، که من خواندن نمی دانم

   و او با مهر می گوید

   بخوان ، آری بنام خالق انسان ، بخوان ما را

   و تو با گریه های شوق ، می خوانی

   تو آیا دیده ای

   وقتی که بعد از قهر و بد عهدی

   به هنگامیکه بر سجاده اش با قامت شرمی

   به یک قد قامت زیبا ، تو می آیی

   به تکبیری ، تو را همچون عزیز بی گناهی ،راه خواهد داد

   و می پوشاند او ، اسرار عیبت را

   و از یاد تو هم ، بد عهدی ات را ، پاک خواهد کرد

   جواب آن سلام آخرت را ، بر تو خواهد داد

   و با یک نقطه در سجده ، تو گویا باز هم ، در اول خطی

   تو آیا دیده ای وقتی که چیزی آرزویت بوده ، آنرا جسته ای

   آنگاه می بینی ، بجز یک سایه ، چیزی در درون دست هایت نیست

   کسی آهسته می گوید

   نگاهم کن ، حقیقت را رها کرده ، مجازی را تو میجوئئ ؟

   تو سیمرغی درون آسمان گم کرده ،

   اینک سایه اش را بر زمین خاک می پوئی ؟

   اگر یابی ، بجز یک سایه ، چیز دیگری داری ؟

   پس آنگه یک شعاع نور ، چشمان تو را ، از خاک تا افلاک خواهد برد

   تو آیا دیده ای ، وقتی هوای سینه ات ابر است و باریدن نمی داند

   و دشت سینه ات ، می سوزد از بی آبی خوبی

   تمام غنچه های مهر ، در جان تو خشکیده ست

   به یادش ، قلب تو ، آرام می گیرد

   و چشمان امیدت

   گونه های چشم در راه تو را ،

   با بارشی ، سیراب خواهد کرد

   و گل های محبت ، در تمام پهنه جان تو می روید

   تو ایا دیده ای وقتی دلت می گیرد از دلگیری مردان تنهایی

   که شب هنگام ، سر به زیر افکنده

   شرم خالی دستان خود را،در کویر مهربانی ، چاره می جویند

   کسی آهسته می گوید :

   سرای عشق را ، یک بار دیگر اب و جارو کن

   سوار صبح در راه است

   تو آیا دیده ای ، وقتی که دریای پر از طوفان مشکل ها

   بساط زورق اندیشه را

   در صد خروش موج می پیچد

   کسی سکان این زورق ، به ساحل می برد با مهر

   و می داند که تو

   بی آنکه در ساحل ، به شکری ، قدر این خوبی به جای آری

   بدون گفتن یک ، یا خدا

   این نا خدا ، از یاد خواهی برد

   خدا را دیده ای آیا ؟

   به هنگامی که در این بیکران ، این پهنه هستی

   به ترسی از رها بودن ، تو می پرسی

   کسی می بیندم آیا ؟

   کسی خواهد شنید این بنده تنها ؟

   جوابت را ، نه از آنکس که پرسیدی

   جوابت را ، خودش با تو ،

   و با لحن و کلام مهر می گوید

   که من نزدیک تو هستم ، به هنگامی که می خوانی مرا

   آری ، تو دعوت کن مرا ، با عشق

   اجابت می کنم ، با مهر

   هدایت می شوی ، بر نور

   خدا را دیده ای آیا ؟

   گمانم دیده ای او را

   که من هم آرزو دارم ، ببینم باز هم او را

   به چشم سر ، که نه

   او خود گشاید ، دیده های روشن دل را

   لطیف و خلق آگاه است

   چه زیبا می شود ،چشمی که می بیند ترا

   چشم دلی ، از جنس نور و عشق و آگاهی