نويسندگان: حسن‌علي بختيار نصرآبادی، رضاعلی نوروزي، محمد رحمان‌پور،

 هدف پژوهش حاضر بررسي فلسفه‌ي ابوحامد غزالي و استخراج مباني فلسفي و آراي تربيتي وي  مي‌باشد. بدين منظور سعي شده که با استفاده از منابع موجود و در دسترس به خصوص فلسفه اسلامي، افکار و روش فلسفي غزالي بررسي شده و با روشن ساختن مباني فلسفي او بتوان جايگاه فلسفه اسلامي را در مقايسه با فلسفه يوناني و غرب شناخت و هم‌چنين مشخص كرد که آراي دانشمندان اسلامي درباره تربيت و به خصوص تربيت کودکان تا چه اندازه در زمان حاضر کاربرد داشته و مورد تاييد نظريات تربيتي معاصر مي‌باشد.

نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد که روش فکر و فلسفه‌ي غزالي با وجود اين‌که با ديگر فيلسوفان مسلمان و فيلسوفان غرب شباهت‌هايي دارد، اما منحصر به فرد و مجزا مي‌باشد. چرا که وي با شک بنيادي خود و با تکيه بر متون و اعتقادات اسلامي بسياري از آراي فيلسوفان و حتي فيلسوفان اسلامي را مورد انتقاد قرار داده است و با استفاده از يک باريک‌بيني ديني و محور قرار دادن قرآن و سنت بر ضد آنها اقامه‌ي دليل کرده است. در واقع، فلسفه غزالي بيش‌تر از اين‌که جنبه سازندگي داشته باشد، جنبه انتقادي به خود گرفته است تا جايي که بسياري از فيلسوفان اسلامي و غربي براي بيان مباني فلسفه‌ي خود از روش او استفاده‌هاي زيادي برده و مي‌برند. هم‌چنين نظريات تربيتي او (حداقل) در جهان اسلام تحول عظيمي ايجاد کرد و امروزه نيز بسياري از روش‌ها و اصول تربيتي وي راهنماي کار دست‌اندرکاران تعليم و تربيت کودکان می باشد.

 این مقاله در دوفصلنامه تربیت اسلامی شماره 4 بهار و تابستان 1386 چاپ شده است.