کسی که میگویدبرایم دعا کن
ازروی عادت نمیگوید
کم آورده
صبرش تمام شده
ولی دردهایش هنوز باقیست
وهنوز
به مــعــجــزه ایمان دارد
التماس دعا
شک دارم این افراد کم آورده باشند. صبرشم تموم نشده که هیچ شکرشونم سر جاشه که هنوز ایستاده اند و از بقیه طلب دعا میکنن. اما با انتظار امداد غیبی داشتنشون موافقم. کسانی میگن “التما دعا” که ایمان زیادی به امداد غیبی دارند:
۱: بعضیامون شکلات میخوایم میگیم التماس دعا، میخوایم فلان برنامه پخش بشه میگیم التماس دعا… انگار عادت کردیم بگیم. چقدر بقیه باید بیکار باشند که هی برا این افراد بشینن دعا کنند.
۲: بعضیامون به جا انجام کار، میگیم التماس دعا… بعدم که بر اثر تنبلی ما فلان قضیه دلخواهمون اتفاق نمیفته، امیدمون نسبت به غیب کم میشه.
۳: اما عده ای برای حل مشکلات بزرگشون تلاش میکنند البته گاهی هم از تلاش گذشته و فقط کار کارِ امداد غیبی است. حتی توی این قضایا هم نقش تلاش کم نمیشه هرچند ممکنه تلاشه جنبه معنوی بیشتری پیدا کنه. اینجا التماس دعا گفتن یه چیز دیگه است.
معجزه و امداد غیبی مال تو فیلماست یا فقط برا پیامبراست. اصلا اونا تا بهشون سخت میگذشت امداد غیبی که سنت الهی بود براشون، اتفاق میفتاد. خدا پیامبراش رو نهایت چندسال سختی بده تازه اونا میدونن که پیامبرند و از جایگاهشون پیش خدا مطمئنند. ما بنده های عادی دستمون به جایی بند نیست. تنهایی باید سختی بکشیم، کارد به استخونمون برسه صدامونم درنیاد و این داستان هی ادامه داشته باشه… گاهی تنها دلخوشی آدم این میشه که حالا اینبار تو سختی جدید تنوعی هم باشه مثلا اگه لشکر سختی همیشه از یک سمت میومده الان از سمت دیگه بیاد. اینطوری نیست؟
هرچند بین همه این ماجراها دلت نمیاد جا بزنی و نگی: خدایا دوستت دارم همه مدله…
و هرچند این جمله گاهی باعث سختتر شدن اوضاع بشه. خداست دیگه بیبین کاراشا از صدای بعضی بنده هاش انقدر خوشش میاد که یه لحظه حاضر نیست صداش نکنند…
خدایا دوستت دارم همه مدلیتا. تو سحر قشنگترین ماهت که کم کم داره با نزدیک شدن وقت رفتنش از پا میندازتم، میگم: اینکارا رو که میکنی بیشتر عاشقت میشم… خدایا فقط تو ازم راضی باش و مطمئن باش ناسپاس نیستم که داده هات رو نبینم و از شکرت خسته بشم دیگه صبر که هیچه.
کسی که میگویدبرایم دعا کن
ازروی عادت نمیگوید
کم آورده
صبرش تمام شده
ولی دردهایش هنوز باقیست
وهنوز
به مــعــجــزه ایمان دارد
التماس دعا
شک دارم این افراد کم آورده باشند. صبرشم تموم نشده که هیچ شکرشونم سر جاشه که هنوز ایستاده اند و از بقیه طلب دعا میکنن. اما با انتظار امداد غیبی داشتنشون موافقم. کسانی میگن “التما دعا” که ایمان زیادی به امداد غیبی دارند:
۱: بعضیامون شکلات میخوایم میگیم التماس دعا، میخوایم فلان برنامه پخش بشه میگیم التماس دعا… انگار عادت کردیم بگیم. چقدر بقیه باید بیکار باشند که هی برا این افراد بشینن دعا کنند.
۲: بعضیامون به جا انجام کار، میگیم التماس دعا… بعدم که بر اثر تنبلی ما فلان قضیه دلخواهمون اتفاق نمیفته، امیدمون نسبت به غیب کم میشه.
۳: اما عده ای برای حل مشکلات بزرگشون تلاش میکنند البته گاهی هم از تلاش گذشته و فقط کار کارِ امداد غیبی است. حتی توی این قضایا هم نقش تلاش کم نمیشه هرچند ممکنه تلاشه جنبه معنوی بیشتری پیدا کنه. اینجا التماس دعا گفتن یه چیز دیگه است.
معجزه و امداد غیبی مال تو فیلماست یا فقط برا پیامبراست. اصلا اونا تا بهشون سخت میگذشت امداد غیبی که سنت الهی بود براشون، اتفاق میفتاد. خدا پیامبراش رو نهایت چندسال سختی بده تازه اونا میدونن که پیامبرند و از جایگاهشون پیش خدا مطمئنند. ما بنده های عادی دستمون به جایی بند نیست. تنهایی باید سختی بکشیم، کارد به استخونمون برسه صدامونم درنیاد و این داستان هی ادامه داشته باشه… گاهی تنها دلخوشی آدم این میشه که حالا اینبار تو سختی جدید تنوعی هم باشه مثلا اگه لشکر سختی همیشه از یک سمت میومده الان از سمت دیگه بیاد. اینطوری نیست؟
هرچند بین همه این ماجراها دلت نمیاد جا بزنی و نگی: خدایا دوستت دارم همه مدله…
و هرچند این جمله گاهی باعث سختتر شدن اوضاع بشه. خداست دیگه بیبین کاراشا از صدای بعضی بنده هاش انقدر خوشش میاد که یه لحظه حاضر نیست صداش نکنند…
خدایا دوستت دارم همه مدلیتا. تو سحر قشنگترین ماهت که کم کم داره با نزدیک شدن وقت رفتنش از پا میندازتم، میگم: اینکارا رو که میکنی بیشتر عاشقت میشم… خدایا فقط تو ازم راضی باش و مطمئن باش ناسپاس نیستم که داده هات رو نبینم و از شکرت خسته بشم دیگه صبر که هیچه.