هدف اين مقاله، بررسي نقش تربيتي زبان در آموزه هاي اسلامي بوده است. پژوهش حاضر با بهره گيري از رويكرد كيفي و با روش توصيفي- تحليلي، انجام و با استفاده از منابع موجود، به تحليل و بررسي نقش تربيتي زبان در آموزه هاي اسلامي پرداخته است. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه زبان، مهم ترين دريچه اي است كه به روح انسان گشوده مي شود و اگر اين وسيله ارتباطي نبود، هرگز انسان نمي توانست تا اين حد در علم و دانش و تمدن مادي و مسائل معنوي ديني و اخلاقي پيشرفت كند. نعمت بيان به عنوان بزرگ ترين نعمت در سوره الرحمن بعد از نعمت آفرينش انسان معرفي شده است. زبان در عين اينكه يكي از بزرگ ترين نعمتهاي پروردگار است، تا حد زيادي خطرناك هم مي تواند باشد؛ تا آنجا كه سرچشمه گناهان بي شماري شود و خرمن سعادت انسان را به آتش كشاند. بنابر اين، براي اينكه زبان مانع سعادت انسان نشود، بايستي مطابق آموزه هاي اسلامي باشد؛ از جمله اينكه شيوه بيان بايد مستدل و محكم، مودبانه و عاشقانه، پسنديده و به اندازه، نرم و مهربانانه، رسا و واضح، كريمانه و بزرگوارانه، زيبا و نيكو، نيك و پسنديده و همچنين گفتاري متكي به عدالت و به دور از نزاع و خشونت باشد و موقعي از باطل به دور خواهد بود كه آفات زبان را به آن راه نباشد؛ به طوري كه براي تبري از آفات زبان، راهكارهايي همچون: سنجش زبان، حفظ زبان و سكوت و صمت سفارش شده است.
این مقاله در مجله مهندسی فرهنگس شماره 79 بهار 1393 به چاپ رسیده است.