کوچه کوچید،فرو ریخت خیابان بی تو
زرد شد روح غزل خیز خیابان بی تو

سنگ شد چشمه در آغوش بیابان بی تو
یاورم باغ،پس از تو سفر تلخی داشت…

آن دل شاد و غزل خیز مرا یادت هست؟
سنگ لاخ است و کویر است و بیابان بی تو

ساعتی نیست که هم خانه ی باران نشوم
روزهایم شده چون شام غریبان بی تو…